“พระเยซูเป็นพลังและคำตอบสำหรับผู้ชอบธรรม” เรากำชับและเตือนคนเช่นนี้ในพระเยซูคริสต์องค์พระผู้เป็นเจ้า ให้ทำงานอย่างสงบและหาเลี้ยงชีพด้วยน้ำพักน้ำแรงของตนเอง (2ธส 3:12) บรรดาคนของพระคริสต์เจ้า ประชากรของพระเจ้า เราทุกคน…จงดำเนินชีวิตศักดิ์สิทธิ์ ใจกว้าง และสงบภาวนาอยู่เสมอ… ให้เราทำงานอย่างสงบและหาเลี้ยงชีพด้วยน้ำพักน้ำแรงของตนเอง “ดูซิ วันนั้นกำลังมาถึง คือวันที่จะลุกไหม้เหมือนเตาอบ แล้วคนอวดดีทั้งหลาย และคนทำความชั่วร้ายทุกคนจะเป็นเหมือนซังข้าว วันที่จะมานั้นจะไหม้เขาทั้งหลาย พระยาห์เวห์จอมจักรวาลตรัส จนไม่มีรากหรือกิ่งก้านเหลืออยู่เลย แต่สำหรับท่านทั้งหลายที่ยำเกรงนามของเรา ความเที่ยงธรรมของเราจะขึ้นมาเหมือนดวงอาทิตย์ซึ่งส่องรัศมี รักษาโรคให้หายได้ แล้วท่านจะกระโดดโลดเต้นออกมาเหมือนลูกโคที่ออกจากคอก (มลค 3:19-20) เราจำเป็นต้องหันหน้ามา เผชิญหน้ากับชีวิตที่ยากลำบาก ได้รับความเจ็บปวด อาจจะถูกเบียดเบียนทำร้าย จงอย่าท้อถอยและหนีมัน แต่จงมั่นใจในพระ จงมั่นใจในพระเจ้าและมั่นคงในแนวทางคำสอนความรักของพระองค์ ผู้ทิ้งความรักของพระ กระทำความชั่วร้ายในชีวิต ความชั่วร้ายของตนจะเป็นกับ ที่คอยดักทำร้ายและเผาผลาญทำลายชีวิตของตนเองด้วยตัวเอง..มิใช่พระเจ้า หรือคนอื่นที่จะทำลายตัวเราเอง “และนี่จะเป็นโอกาสให้ท่านเป็นพยานถึงเรา… เราจะให้คำพูดและปรีชาญาณแก่ท่าน ซึ่งศัตรูของท่านจะต้านทานหรือโต้แย้งไม่ได้ บิดามารดา พี่น้อง ญาติและมิตรสหายจะทรยศต่อท่าน บางท่านจะต้องถูกประหารชีวิตด้วย ท่านทั้งหลายจะเป็นที่เกลียดชังของทุกคนเพราะนามของเรา แต่เส้นผมบนศีรษะของท่านจะไม่เสียไปแม้แต่เส้นเดียว ด้วยการยืนหยัดมั่นคงท่านจะรักษาชีวิตของท่านไว้ได้” (ลก 21:13-19) จงมั่นใจในพระเจ้า และแนวทางคำสอนความรักของพระ… ผ่านทางชีวิตที่มั่นคงในการดำเนินชีวิตอย่างสงบ […]
“ฉันจะมั่นคงในความเชื่อมั่นต่อพระ” เหตุการณ์อีกเหตุการณ์หนึ่งเกิดขึ้น มารดาและบุตรเจ็ดคนถูกจับกุม กษัตริย์ทรงพยายามบังคับเขาให้กินเนื้อหมูซึ่งธรรมบัญญัติห้ามกิน โดยใช้แส้เฆี่ยนตีทรมาน บุตรคนหนึ่งพูดแทนพี่น้องว่า “…..เราพร้อมจะตาย ดีกว่าจะละเมิดธรรมบัญญัติของบรรพบุรุษ…..พระองค์ทรงโหดร้าย ทรงทำลายชีวิตปัจจุบันของพวกเราได้ แต่พระเจ้า กษัตริย์จอมจักรวาลจะทรงบันดาลให้เรากลับคืนชีพมีชีวิตตลอดไป เพราะเราได้ตายเพื่อธรรมบัญญัติของพระองค์” …..ตายด้วยน้ำมือมนุษย์เป็นสิ่งสวยงาม เมื่อมีความหวังว่าพระเจ้าจะประทานชีวิตให้อีก…..” (เทียบ 2มคบ 7:1-2,9,14) ความเชื่อมั่นวางใจในพระเจ้าอย่างเข้มแข็ง นี่คือตันแบบของผู้มีความเชื่อต่อพระ เป็นต้นแบบความเชื่อมั่นในพระให้กับพี่น้องคริสตชนมาตลอดทุกยุคทุกสมัย พวกเขายอมมอบยอมวางแม้ชีวิต-ลมหายใจ วางไว้แทบเท้าของพระเจ้า มองว่าการยอมทำเช่นนี้เป็นสิ่งมีค่าที่สุดสวยงามที่สุดเท่าที่ตนจะมอบให้พระได้ “ข้าแต่พระเจ้า โปรดฟังคดีของผู้ชอบธรรม โปรดตั้งพระทัยฟังเสียงร้องของข้าพเจ้า โปรดเงี่ยพระโสตสดับคำอธิษฐานภาวนาของข้าพเจ้า ริมฝีปากของข้าพเจ้าไม่มีความหลอกลวง …..โปรดทรงรักษาข้าพเจ้าไว้ดุจแก้วตา …..ศัตรูกำลังห้อมล้อมหมายจะเอาชีวิตข้าพเจ้า แต่ข้าพเจ้าจะชมพระพักตร์เพราะข้าพเจ้าเป็นผู้ชอบธรรม เมื่อข้าพเจ้าตื่นขึ้น ข้าพเจ้าก็จะอิ่มเอิบใจที่เห็นพระองค์” (เทียบ สดด 17:1,8-9,15) ถามว่า “หากยอมมอบให้ทั้งหมดเช่นนี้แล้ว ชีวิตของตนจะหลีกพันความทุกข์ยากในชีวิต จะหลีกหนีการถูกทำร้ายถูกเบียดเบียนได้ไหม” คำตอบคือ “ชีวิตยังคงเผชิญหน้ากับเรื่องเหล่านี้ต่อไป” แต่พวกท่านไม่เสียขวัญไม่หวาดหวั่น พวกท่านยังเชื่อมั่นในพระเมตตารัก ว่าพวกท่านเป็น “แต้วตาดวงใจ” ของพระเสมอ และมั่นใจเสมอว่า “เมื่อข้าพเจ้าตื่นขึ้น ข้าพเจ้าก็จะอิ่มเอิบใจที่เห็นพระองค์” พระเยซูเจ้าตรัสกับเขาว่า “คนของโลกนี้แต่งงานเป็นสามีภรรยากัน […]
สมโภชนักบุญทั้งหลาย : “ผู้ที่แสวงหาน้ำพระทัยพระเจ้า จงชื่นชมยินดีเถิด” ข้าพเจ้าเห็นทูตสวรรค์อีกองค์หนึ่ง……ร้องเสียงดังบอกทูตสวรรค์ทั้งสี่องค์ ซึ่งได้รับมอบหมายให้ทำลายแผ่นดินและทะเลว่า “อย่าทำลายแผ่นดินหรือทะเลหรือต้นไม้ จนกว่าเราจะได้ประทับตราไว้ที่หน้าผาก ของบรรดาผู้รับใช้พระเจ้าของเรา” ……ผู้อาวุโสคนหนึ่งถามข้าพเจ้าว่า “คนที่สวมเสื้อขาวเหล่านี้เป็นใคร และมาจากไหน” …… เขาบอกข้าพเจ้าว่า “คนเหล่านี้คือผู้ที่มาจากการเบียดเบียนครั้งใหญ่ เขาซักเสื้อของเขาจนขาวในพระโลหิตของลูกแกะ (วว 7:2-4,9-14) “การถูกประทับตรา” ตามที่ทูตสวรรค์ท่านนี้ได้บอกนั้น หมายถึง “การผ่านการตรวจคัดกรอง” หมายถึง “ผู้ที่ผ่านการคัดกรอง” นั้น เป็น “ผู้มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะผ่านประตูเข้าไปได้” คำถามแรกที่เกิดขึ้นในความคิด ก็คือ ตัวฉันเอง มีคุณสมบัติ “ดีเพียงพอ” ที่จะได้รับ “การประทับตราไว้ที่หน้าผาก” แล้วหรือยัง “คุณสมบัติของผู้ที่ผ่านการคัดกรอง” ตามความหมายที่ทูตสวรรค์ท่านนี้ได้บอก คือ “ผู้ที่สละชีวิตของตนเพื่อพระเจ้า” ผ่านทางความยากลำบากในชีวิตที่เขากล้าเผชิญหน้า และมั่นคงไม่ยอมละทิ้งความเชื่อที่มีต่อพระ เป็นความหมายเดียวกับข้อความในหนังสือวิวรณ์ที่บอกว่า “เขาซักเสื้อของเขาจนขาวในพระโลหิตของลูกแกะ”. ท่านที่รักทั้งหลาย บัดนี้ เราเป็นบุตรของพระเจ้าแล้ว แต่เราจะเป็นอย่างไรในอนาคตนั้นยังไม่ปรากฏชัดแจ้ง… … ทุกคนที่มีความหวังในพระองค์ ย่อมชำระใจของตนให้บริสุทธิ์ เช่นเดียวกับที่พระองค์ทรงบริสุทธิ์. (เทียบ […]
บอกกล่าว เล่าเรื่อง “ให้รักเป็นสะพาน อย่าให้เราเป็นกำแพง” “I invite you not to build walls but bridges”… POPE FRANCIS. ดูเหมือนธีมการเสด็จเยี่ยมประเทศไทยของพระสันตะปาปาฟรังซิสครั้งนี้ ผู้มีส่วนเกี่ยวข้องก็ได้ประชาสัมพันธ์ผ่านช่องทางต่าง ๆ และหนึ่งในช่องทางนั้นก็คือผ่านบทเพลงแห่งการต้อนรับ และเป็นบทเพลงทางการประจำการเสด็จเยี่ยมฯครั้งนี้ “ให้รักเป็นสะพาน” ชื่อบทเพลงทางการบทนี้ ซึ่งมาจากประโยคข้างต้นที่พ่อได้นำมา ซึ่งเป็นถ้อยคำที่พระสันตะปาปาฟรังซิสทรงตรัสไว้ “พ่อเชื้อเชิญเราในการสร้างสะพานต่อกันไม่ใช่การสร้างกำแพงปิดกั้นกัน” ถ้อยคำนี้เองนำมาสู่บทเพลงบทเพลงนี้ ให้รักเป็นสะพาน พ่อคิดว่าการมาของพระสันตะปาปาครั้งนี้ได้สร้างสะพานที่เชื่อมโยงพระเจ้ามายังมนุษย์ให้ใกล้ขึ้นผ่านทางการมาของพระสันตะปาปาซึ่งเป็นผู้นำของพระศาสนจักรบนโลกนี้ การมาของพระสันตะปาปาน่าจะเป็นโอกาสเปิดใจของเราแต่ละคนในการสร้างสะพานความรักเชื่อมโยงไปถึงคนอื่น มากกว่าจะสร้างกำแพงใส่กันซึ่งไม่มีประโยชน์อันใด และกำแพงที่สำคัญที่สุดก็คือกำแพงแห่งความเป็นตัวตนของเราที่ขวางกั้นคนอื่น ให้รักเป็นสะพาน อย่าให้เราเป็นกำแพงน่าจะเป็นถ้อยคำที่เหมาะสม อย่าทำตัวเราให้เป็นกำแพงหรืออุปสรรคที่จะทำให้คนอื่นได้พบพระในชีวิตของเราหรือพบพระจากสถานการณ์ต่างๆ บางทีเรื่องเล็กๆง่ายๆที่เราทำต่อคนอื่นก็เป็นสะพานที่จะทำให้คนอื่นสัมผัสพระได้ เหมือนชีวิตของพระสันตะปาปาฟรังซิสพ่อเชื่อว่าพี่น้องเห็นภาพเสมอๆเวลาที่ คนพิการก็ดี คนด้อยโอกาส เด็กๆที่ได้สัมผัสพระสันตะปาปาทุกคนร้องไห้ด้วยความปิติยินดี ทุกคนมีพลังในการดำเนินชีวิตต่อไปอย่างเหลือเชื่อ เพราะพระองค์เป็นสะพานที่นำความรักของพระมาสู่คนอื่นอย่างแท้จริง ให้เราแต่ละคนเป็นสะพานความรักที่จะเชื่อมโยงความรักของพระไปสู่บุคคลอื่นมากขึ้น ขอให้รักเป็นสะพานเชื่อมชีวิตของเรากับคนอื่นเสมอ มากกว่าทำตัวเราให้เป็นกำแพงปิดกั้นคนอื่น ปลัดวัดสาทร
บอกกล่าว เล่าเรื่อง “ฉลองพระองค์และหมวกเล็กสีขาวของพระสันตะปาปา” ช่วงนี้ขอนำพี่น้องสู่การเตรียมรับเสด็จฯพระสันตะปาปาฟรังซิสด้วยการนำเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยมาแบ่งปันให้กับพี่น้อง ซึ่งจะเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับสมเด็จพระสันตะปาปา สำหรับฉบับนี้ขอนำเรื่องราวเกี่ยวกับฉลองพระองค์และหมวกของพระสันตะปาปามาแบ่งปันให้กับพี่น้อง ทำไมพระสันตะปาปาจึงทรงฉลองพระองค์สีขาว? ก่อนหน้า ค.ศ.1566 พระสันตะปาปาทรงฉลองพระองค์สีแดงมาตลอดเป็นเวลาหลายร้อยปีภายหลังจึงเปลี่ยนมาเป็นสีขาวเพราะเหตุใด เรื่องนี้บาทหลวงอลันเอฟเดทเชอร์ (Alan F Detscher) เลขาพิธีกรรมได้อธิบายว่า “นักบวชที่ได้รับการสถาปนาให้เป็นพระสังฆราชจะใส่ชุดสีเดียวกันกับชุดของคณะนักบวชที่ตนสังกัด สมเด็จพระสันตะปาปาปิอุสที่ 5 (Pius V 1566 – 1572) ซึ่งอยู่ในคณะโดมินิกันก็ทรงปฏิบัติเช่นเดียวกันคือทรงฉลองพระองค์สีขาวเหมือนนักบวชโดมินิกันคนอื่น ๆ แม้จะได้ครองตำแหน่งพระสันตะปาปาแล้วก็ตาม หลังจากนั้นพระสันตะปาปาองค์ต่อ ๆ มาก็ทรงฉลองพระองค์สีขาวตามอย่างสมเด็จพระสันตะปาปาปีอุสที่ 5” ทำไมพระสันตะปาปาจึงทรงสวมหมวกเล็กสีขาว? แม้สมเด็จพระสันตะปาปาปิอุสที่ 5 เป็นที่มาของการฉลองพระองค์สีขาวแต่พระองค์ไม่ใช่ผู้ริเริ่มในการสวมหมวกเล็กหรือชื่อที่ถูกคือซูเชตโต (zucchetto เป็นหมวกแนบพอดีกับศีรษะไม่มีปีกครอบกลางศีรษะ สีของหมวกใช้ตามสมณศักดิ์ของผู้สวม) หมวกแบบนี้ใช้กันมาอย่างน้อยตั้งแต่ศตวรรษที่ 13 ในช่วงยุคกลางเมื่อบุคคลหนึ่งตัดสินใจเข้าสู่สมณเพศและถือพรหมจรรย์จะถูกโกนผมตรงกลางกระหม่อมออกหย่อมหนึ่งเรียกว่าการปลงผมจุดประสงค์ของการใส่ซูเซตโตคือเพื่อปกคลุม “บริเวณที่ผมถูกโกนออกไป” เพื่อให้ความอบอุ่นในยามที่อากาศแห้งและหนาวเย็นการปลงผมสำหรับผู้ถือบวชถูกยกเลิกไปภายหลังการประชุมสังคายนาวาติกันครั้งที่ 2 แต่หมวกเล็กก็ยังใช้สวมกันอยู่ สมเด็จพระสันตะปาปาเปาโลที่ 6 ทรงออกสมณสาส์นในปี ค.ศ.1968 กำหนดให้เฉพาะพระระดับสูงเท่านั้นที่สวมหมวกเล็กได้สีของหมวกเล็กสีขาวบอกชั้นตำแหน่งของสมณะสมเด็จพระสันตะปาปาปิอุสที่ 5 ทรงเลือกสวมหมวกสีขาวเพื่อแสดงความเลื่อมใสในคณะนักบวชโดมินิกันที่ทรงสังกัดมาแต่เดิมสำหรับพระคาร์ดินัลสวมหมวกเล็กสีแดงและพระสังฆราชประจำสังฆมณฑลสวมหมวกเล็กสีม่วงแดง (ที่มา : นิตยสารแม่พระยุคใหม่, […]
บอกกล่าว เล่าเรื่อง “(ให้)การมาของพระสันตะปาปาเป็นความยินดีเป็นพระพรสำหรับเรา” ข่าวน่ายินดีข่าวหนึ่งในพระศาสนจักรไทยช่วงเวลานี้ คงหนีไปพ้นการเสด็จเยือนประเทศไทยขององค์สมเด็จพระสันตะปาปาฟรังซิสในช่วงปลายเดือนพฤศจิกายนที่จะมาถึงนี้ ซึ่งได้มีการประกาศอย่างเป็นทางการไปไม่นานซึ่งก่อนหน้าการประกาศทางการเชื่อว่าหลายๆท่านก็คงได้รับข่าวสารกันมาบ้าง มีทั้งข่าวที่รู้ ที่คิดว่ารู้ทั้งข่าวลือ ข่าวจริง ข่าวจริงน้อย หรือข่าวที่คิดว่าจริง สารพัดข่าวแต่สุดท้ายข่าวที่ผ่านมาจะเป็นอย่างไรมาวันนี้ข่าวจริงก็คือพระองค์จะเสด็จเยือนประเทศไทยอย่างแน่นอนซึ่งเป็นความชื่นชมยินดีของคริสตชนชาวไทยทุกคนการมาของพระองค์เป็นเหมือนพระพรของพระที่มาอยู่ท่ามกลางพวกเรา หลังจากข่าวการมาของพระสันตะปาปาอย่างเป็นทางการเชื่อว่าทุกคนก็อยากมาใกล้ชิด อยากมาเห็น อยากมาร่วมในประสบการณ์แห่งความชื่นชมยินดีในครั้งนี้ ในสถานที่ที่พอจะมาร่วมได้เท่าที่สามารถ แต่ก็ด้วยข้อจำกัดหลายๆอย่าง ทั้งสถานที่ ทั้งการเดินทาง ทั้งปัจจัยภายในภายนอกอื่นๆ ที่เราทราบและเราไม่ทราบมากมายไปหมดก็ทำให้มีข้อจำกัดหลายๆเรื่อง มีทั้งคนที่ถูกใจ ไม่ถูกใจ พอใจ ไม่พอใจ วุ่นวายใจสารพัดไปหมด แทนที่การมาของพระองค์จะเป็นพรก็กลายเป็นความวุ่นวายใจเพราะไม่ได้ดั่งใจไป พ่อคิดว่าการมาของพระสันตะปาปาเป็นพระพรเป็นความยินดีสำหรับเรา การมีส่วนร่วมอยู่ในประวัติศาสตร์ ณ ช่วงเวลาที่พระองค์มาเป็นพระพรสำหรับเราแม้ไม่ได้เห็น การได้ติดตาม การได้รู้ว่าพระองค์อยู่ใกล้กับเราเป็นความสุขใจ เป็นพระพร พระพรมาจากความสงบภายในจิตใจ เมื่อใจสงบเราจะสัมผัสถึงพระพรของพระ แต่ถ้าการมาของพระสันตะปาปากลายเป็นความวุ่นวายใจ เราจะสัมผัสพระพรของพระได้อย่างไร ขอให้การมาของพระสันตะปาปาเป็นความยินดีเป็นพระพรสำหรับพวกเรา ปลัดวัดสาทร
“อะไรกันแน่ที่ขวางอยู่…วันนี้ฉันสนใจและรักแต่ตนเอง จนลืมพี่น้องที่ทุกข์ยากเจ็บปวด” “เศรษฐีผู้หนึ่ง แต่งกายหรูหราด้วยเสื้อผ้าเนื้อดีราคาแพง จัดงานเลี้ยงใหญ่ทุกวัน คนยากจนผู้หนึ่งชื่อลาซารัส นอนอยู่ที่ประตูบ้านของเศรษฐีผู้นั้น เขามีบาดแผลเต็มตัว อยากจะกินเศษอาหารที่ตกจากโต๊ะของเศรษฐี มีแต่สุนัขมาเลียแผลของเขา….. แต่อับราฮัมตอบว่า “ลูกเอ๋ย จงจำไว้ว่า เมื่อยังมีชีวิต ลูกได้รับแต่สิ่งดีๆ ส่วนลาซารัสได้รับแต่สิ่งเลวๆ บัดนี้เขาได้รับการบรรเทาใจที่นี่ ส่วนลูกต้องรับทรมาน ยิ่งกว่านั้น ยังมีเหวใหญ่ขวางอยู่ระหว่างเราทั้งสอง จนใครที่ต้องการจะข้ามจากที่นี่ไปหาลูก ก็ข้ามไปไม่ได้ และผู้ที่ต้องการจะข้ามจากด้านโน้นมาหาเรา ก็ข้ามมาไม่ได้ด้วย” (ลก 16:19-22,25-26) อะไรกันแน่…ที่ขวางเรา แยกเราออกจากพี่น้องรอบข้าง หลายครั้งเราคิดว่าเป็นเพราะเรามีมากหรือมีน้อย เป็นเพราะเราขาดแคลนเราจึงไม่สามารถยื่นมือมอบความช่วยเหลือ แต่ในความเป็นจริง เราก็เห็นพี่น้องมากมายที่ในชีวิตก็ไม่มีอะไรมากมาย เพียงแต่เขาก็สามารถแบ่งปันความรักมอบความช่วยเหลือให้กับเพื่อนพี่น้องคนอื่นได้อย่างสบายใจ อะไรกันแน่…ที่ขวางเรา แยกเราออกจากพี่น้องรอบข้าง หลายครั้งเราคิดว่าอาจจะเป็นเพราะความคิดของเราไม่ตรงกัน ขัดแย้งกัน ทุ่มเถียงต่อกัน แต่ในความจริง เราพบว่าเมื่อเรากล้าที่จะวางความรู้สึกส่วนตัว เราก็สามารถรวมพลังกัน มอบความช่วยเหลือที่ยิ่งใหญ่ให้แก่กันและกันได้ “วิบัติจงเกิดแก่ผู้ที่มีความสะดวกสบายอยู่ในศิโยน และบรรดาผู้ที่รู้สึกปลอดภัยบนภูเขาสะมาเรีย วิบัติจงเกิดแก่ท่าน…….เขาทั้งหลายจึงจะเป็นคนกลุ่มแรกที่ถูกจับเป็นเชลย และงานเลี้ยงอึกทึกของผู้ไม่มีอะไรทำก็จบลง (อมส 6:1,7) อะไรกันแน่…ที่ขวางเราแยกเราออกจากพี่น้องรอบข้าง หลายครั้งเราพบว่า ด้วย […]
