บอกกล่าว เล่าเรื่อง “ให้รักเป็นสะพาน อย่าให้เราเป็นกำแพง” “I invite you not to build walls but bridges”… POPE FRANCIS. ดูเหมือนธีมการเสด็จเยี่ยมประเทศไทยของพระสันตะปาปาฟรังซิสครั้งนี้ ผู้มีส่วนเกี่ยวข้องก็ได้ประชาสัมพันธ์ผ่านช่องทางต่าง ๆ และหนึ่งในช่องทางนั้นก็คือผ่านบทเพลงแห่งการต้อนรับ และเป็นบทเพลงทางการประจำการเสด็จเยี่ยมฯครั้งนี้ “ให้รักเป็นสะพาน” ชื่อบทเพลงทางการบทนี้ ซึ่งมาจากประโยคข้างต้นที่พ่อได้นำมา ซึ่งเป็นถ้อยคำที่พระสันตะปาปาฟรังซิสทรงตรัสไว้ “พ่อเชื้อเชิญเราในการสร้างสะพานต่อกันไม่ใช่การสร้างกำแพงปิดกั้นกัน” ถ้อยคำนี้เองนำมาสู่บทเพลงบทเพลงนี้ ให้รักเป็นสะพาน พ่อคิดว่าการมาของพระสันตะปาปาครั้งนี้ได้สร้างสะพานที่เชื่อมโยงพระเจ้ามายังมนุษย์ให้ใกล้ขึ้นผ่านทางการมาของพระสันตะปาปาซึ่งเป็นผู้นำของพระศาสนจักรบนโลกนี้ การมาของพระสันตะปาปาน่าจะเป็นโอกาสเปิดใจของเราแต่ละคนในการสร้างสะพานความรักเชื่อมโยงไปถึงคนอื่น มากกว่าจะสร้างกำแพงใส่กันซึ่งไม่มีประโยชน์อันใด และกำแพงที่สำคัญที่สุดก็คือกำแพงแห่งความเป็นตัวตนของเราที่ขวางกั้นคนอื่น ให้รักเป็นสะพาน อย่าให้เราเป็นกำแพงน่าจะเป็นถ้อยคำที่เหมาะสม อย่าทำตัวเราให้เป็นกำแพงหรืออุปสรรคที่จะทำให้คนอื่นได้พบพระในชีวิตของเราหรือพบพระจากสถานการณ์ต่างๆ บางทีเรื่องเล็กๆง่ายๆที่เราทำต่อคนอื่นก็เป็นสะพานที่จะทำให้คนอื่นสัมผัสพระได้ เหมือนชีวิตของพระสันตะปาปาฟรังซิสพ่อเชื่อว่าพี่น้องเห็นภาพเสมอๆเวลาที่ คนพิการก็ดี คนด้อยโอกาส เด็กๆที่ได้สัมผัสพระสันตะปาปาทุกคนร้องไห้ด้วยความปิติยินดี ทุกคนมีพลังในการดำเนินชีวิตต่อไปอย่างเหลือเชื่อ เพราะพระองค์เป็นสะพานที่นำความรักของพระมาสู่คนอื่นอย่างแท้จริง ให้เราแต่ละคนเป็นสะพานความรักที่จะเชื่อมโยงความรักของพระไปสู่บุคคลอื่นมากขึ้น ขอให้รักเป็นสะพานเชื่อมชีวิตของเรากับคนอื่นเสมอ มากกว่าทำตัวเราให้เป็นกำแพงปิดกั้นคนอื่น ปลัดวัดสาทร
บอกกล่าว เล่าเรื่อง “ฉลองพระองค์และหมวกเล็กสีขาวของพระสันตะปาปา” ช่วงนี้ขอนำพี่น้องสู่การเตรียมรับเสด็จฯพระสันตะปาปาฟรังซิสด้วยการนำเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยมาแบ่งปันให้กับพี่น้อง ซึ่งจะเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับสมเด็จพระสันตะปาปา สำหรับฉบับนี้ขอนำเรื่องราวเกี่ยวกับฉลองพระองค์และหมวกของพระสันตะปาปามาแบ่งปันให้กับพี่น้อง ทำไมพระสันตะปาปาจึงทรงฉลองพระองค์สีขาว? ก่อนหน้า ค.ศ.1566 พระสันตะปาปาทรงฉลองพระองค์สีแดงมาตลอดเป็นเวลาหลายร้อยปีภายหลังจึงเปลี่ยนมาเป็นสีขาวเพราะเหตุใด เรื่องนี้บาทหลวงอลันเอฟเดทเชอร์ (Alan F Detscher) เลขาพิธีกรรมได้อธิบายว่า “นักบวชที่ได้รับการสถาปนาให้เป็นพระสังฆราชจะใส่ชุดสีเดียวกันกับชุดของคณะนักบวชที่ตนสังกัด สมเด็จพระสันตะปาปาปิอุสที่ 5 (Pius V 1566 – 1572) ซึ่งอยู่ในคณะโดมินิกันก็ทรงปฏิบัติเช่นเดียวกันคือทรงฉลองพระองค์สีขาวเหมือนนักบวชโดมินิกันคนอื่น ๆ แม้จะได้ครองตำแหน่งพระสันตะปาปาแล้วก็ตาม หลังจากนั้นพระสันตะปาปาองค์ต่อ ๆ มาก็ทรงฉลองพระองค์สีขาวตามอย่างสมเด็จพระสันตะปาปาปีอุสที่ 5” ทำไมพระสันตะปาปาจึงทรงสวมหมวกเล็กสีขาว? แม้สมเด็จพระสันตะปาปาปิอุสที่ 5 เป็นที่มาของการฉลองพระองค์สีขาวแต่พระองค์ไม่ใช่ผู้ริเริ่มในการสวมหมวกเล็กหรือชื่อที่ถูกคือซูเชตโต (zucchetto เป็นหมวกแนบพอดีกับศีรษะไม่มีปีกครอบกลางศีรษะ สีของหมวกใช้ตามสมณศักดิ์ของผู้สวม) หมวกแบบนี้ใช้กันมาอย่างน้อยตั้งแต่ศตวรรษที่ 13 ในช่วงยุคกลางเมื่อบุคคลหนึ่งตัดสินใจเข้าสู่สมณเพศและถือพรหมจรรย์จะถูกโกนผมตรงกลางกระหม่อมออกหย่อมหนึ่งเรียกว่าการปลงผมจุดประสงค์ของการใส่ซูเซตโตคือเพื่อปกคลุม “บริเวณที่ผมถูกโกนออกไป” เพื่อให้ความอบอุ่นในยามที่อากาศแห้งและหนาวเย็นการปลงผมสำหรับผู้ถือบวชถูกยกเลิกไปภายหลังการประชุมสังคายนาวาติกันครั้งที่ 2 แต่หมวกเล็กก็ยังใช้สวมกันอยู่ สมเด็จพระสันตะปาปาเปาโลที่ 6 ทรงออกสมณสาส์นในปี ค.ศ.1968 กำหนดให้เฉพาะพระระดับสูงเท่านั้นที่สวมหมวกเล็กได้สีของหมวกเล็กสีขาวบอกชั้นตำแหน่งของสมณะสมเด็จพระสันตะปาปาปิอุสที่ 5 ทรงเลือกสวมหมวกสีขาวเพื่อแสดงความเลื่อมใสในคณะนักบวชโดมินิกันที่ทรงสังกัดมาแต่เดิมสำหรับพระคาร์ดินัลสวมหมวกเล็กสีแดงและพระสังฆราชประจำสังฆมณฑลสวมหมวกเล็กสีม่วงแดง (ที่มา : นิตยสารแม่พระยุคใหม่, […]
บอกกล่าว เล่าเรื่อง “(ให้)การมาของพระสันตะปาปาเป็นความยินดีเป็นพระพรสำหรับเรา” ข่าวน่ายินดีข่าวหนึ่งในพระศาสนจักรไทยช่วงเวลานี้ คงหนีไปพ้นการเสด็จเยือนประเทศไทยขององค์สมเด็จพระสันตะปาปาฟรังซิสในช่วงปลายเดือนพฤศจิกายนที่จะมาถึงนี้ ซึ่งได้มีการประกาศอย่างเป็นทางการไปไม่นานซึ่งก่อนหน้าการประกาศทางการเชื่อว่าหลายๆท่านก็คงได้รับข่าวสารกันมาบ้าง มีทั้งข่าวที่รู้ ที่คิดว่ารู้ทั้งข่าวลือ ข่าวจริง ข่าวจริงน้อย หรือข่าวที่คิดว่าจริง สารพัดข่าวแต่สุดท้ายข่าวที่ผ่านมาจะเป็นอย่างไรมาวันนี้ข่าวจริงก็คือพระองค์จะเสด็จเยือนประเทศไทยอย่างแน่นอนซึ่งเป็นความชื่นชมยินดีของคริสตชนชาวไทยทุกคนการมาของพระองค์เป็นเหมือนพระพรของพระที่มาอยู่ท่ามกลางพวกเรา หลังจากข่าวการมาของพระสันตะปาปาอย่างเป็นทางการเชื่อว่าทุกคนก็อยากมาใกล้ชิด อยากมาเห็น อยากมาร่วมในประสบการณ์แห่งความชื่นชมยินดีในครั้งนี้ ในสถานที่ที่พอจะมาร่วมได้เท่าที่สามารถ แต่ก็ด้วยข้อจำกัดหลายๆอย่าง ทั้งสถานที่ ทั้งการเดินทาง ทั้งปัจจัยภายในภายนอกอื่นๆ ที่เราทราบและเราไม่ทราบมากมายไปหมดก็ทำให้มีข้อจำกัดหลายๆเรื่อง มีทั้งคนที่ถูกใจ ไม่ถูกใจ พอใจ ไม่พอใจ วุ่นวายใจสารพัดไปหมด แทนที่การมาของพระองค์จะเป็นพรก็กลายเป็นความวุ่นวายใจเพราะไม่ได้ดั่งใจไป พ่อคิดว่าการมาของพระสันตะปาปาเป็นพระพรเป็นความยินดีสำหรับเรา การมีส่วนร่วมอยู่ในประวัติศาสตร์ ณ ช่วงเวลาที่พระองค์มาเป็นพระพรสำหรับเราแม้ไม่ได้เห็น การได้ติดตาม การได้รู้ว่าพระองค์อยู่ใกล้กับเราเป็นความสุขใจ เป็นพระพร พระพรมาจากความสงบภายในจิตใจ เมื่อใจสงบเราจะสัมผัสถึงพระพรของพระ แต่ถ้าการมาของพระสันตะปาปากลายเป็นความวุ่นวายใจ เราจะสัมผัสพระพรของพระได้อย่างไร ขอให้การมาของพระสันตะปาปาเป็นความยินดีเป็นพระพรสำหรับพวกเรา ปลัดวัดสาทร
“อะไรกันแน่ที่ขวางอยู่…วันนี้ฉันสนใจและรักแต่ตนเอง จนลืมพี่น้องที่ทุกข์ยากเจ็บปวด” “เศรษฐีผู้หนึ่ง แต่งกายหรูหราด้วยเสื้อผ้าเนื้อดีราคาแพง จัดงานเลี้ยงใหญ่ทุกวัน คนยากจนผู้หนึ่งชื่อลาซารัส นอนอยู่ที่ประตูบ้านของเศรษฐีผู้นั้น เขามีบาดแผลเต็มตัว อยากจะกินเศษอาหารที่ตกจากโต๊ะของเศรษฐี มีแต่สุนัขมาเลียแผลของเขา….. แต่อับราฮัมตอบว่า “ลูกเอ๋ย จงจำไว้ว่า เมื่อยังมีชีวิต ลูกได้รับแต่สิ่งดีๆ ส่วนลาซารัสได้รับแต่สิ่งเลวๆ บัดนี้เขาได้รับการบรรเทาใจที่นี่ ส่วนลูกต้องรับทรมาน ยิ่งกว่านั้น ยังมีเหวใหญ่ขวางอยู่ระหว่างเราทั้งสอง จนใครที่ต้องการจะข้ามจากที่นี่ไปหาลูก ก็ข้ามไปไม่ได้ และผู้ที่ต้องการจะข้ามจากด้านโน้นมาหาเรา ก็ข้ามมาไม่ได้ด้วย” (ลก 16:19-22,25-26) อะไรกันแน่…ที่ขวางเรา แยกเราออกจากพี่น้องรอบข้าง หลายครั้งเราคิดว่าเป็นเพราะเรามีมากหรือมีน้อย เป็นเพราะเราขาดแคลนเราจึงไม่สามารถยื่นมือมอบความช่วยเหลือ แต่ในความเป็นจริง เราก็เห็นพี่น้องมากมายที่ในชีวิตก็ไม่มีอะไรมากมาย เพียงแต่เขาก็สามารถแบ่งปันความรักมอบความช่วยเหลือให้กับเพื่อนพี่น้องคนอื่นได้อย่างสบายใจ อะไรกันแน่…ที่ขวางเรา แยกเราออกจากพี่น้องรอบข้าง หลายครั้งเราคิดว่าอาจจะเป็นเพราะความคิดของเราไม่ตรงกัน ขัดแย้งกัน ทุ่มเถียงต่อกัน แต่ในความจริง เราพบว่าเมื่อเรากล้าที่จะวางความรู้สึกส่วนตัว เราก็สามารถรวมพลังกัน มอบความช่วยเหลือที่ยิ่งใหญ่ให้แก่กันและกันได้ “วิบัติจงเกิดแก่ผู้ที่มีความสะดวกสบายอยู่ในศิโยน และบรรดาผู้ที่รู้สึกปลอดภัยบนภูเขาสะมาเรีย วิบัติจงเกิดแก่ท่าน…….เขาทั้งหลายจึงจะเป็นคนกลุ่มแรกที่ถูกจับเป็นเชลย และงานเลี้ยงอึกทึกของผู้ไม่มีอะไรทำก็จบลง (อมส 6:1,7) อะไรกันแน่…ที่ขวางเราแยกเราออกจากพี่น้องรอบข้าง หลายครั้งเราพบว่า ด้วย […]
“ใช้พระพรที่มีเพื่อช่วยดึงพี่น้องที่ทนทุกข์และจมอยู่ในฝุ่นดิน” ท่านทั้งหลายที่เหยียบย่ำคนขัดสน และทำลายคนยากจนของแผ่นดิน จงฟังถ้อยคำนี้เถิด….. องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงสาบานต่อศักดิ์ศรีของยาโคบว่า “เราจะไม่ลืมการกระทำของเขาเลย” (อมส 84,7) มีคนเคยพูดไว้ “ค่าของคนอยู่ที่ผลของงาน” วันนี้ขอแนะนำประโยคใหม่ให้กำลังใจว่า “ค่าของคน (จน) อยู่ที่เขาเป็นลูกของพระ…แล้วพระสัญญาจะปกป้องคุ้มครองเขา…เสมอ สิ่งที่พบได้จากพระวาจาตอนนี้ เรื่องแรก…มีคนจนมีคนที่ต้องการความช่วยเหลือกำลังทนทุกข์ทรมาน,เจ็บปวดอยู่ทุกยุคทุกเวลา ประการที่สอง…ในช่วงเวลาที่เขากำลังเจ็บปวดทุกข์ทนอยู่นี้ก็มีคนอีกส่วนหนึ่งที่เก็บเกี่ยวผลประโยชน์ เหยียบย่ำพวกเขาเพื่อให้ได้ผลประโยชน์ของตนเอง ประการสุดท้าย…เราพบว่า พระเจ้าสัญญาจะปกป้องผู้กำลังทนทุกข์เจ็บปวด จะคุ้มครองเขาและแน่นอน พระองค์จะเอาผิดกับคนที่ทอดทิ้งไม่ช่วยเหลือเขา รวมทั้งเหยียบย่ำ และเอาเปรียบพวกเขาที่เป็นลูกของพระองค์. นายนึกชมผู้จัดการทุจริตคนนั้น ว่าเขาทำอย่างเฉลียวฉลาด ทั้งนี้ก็เพราะบุตรของโลกนี้มีความเฉลียวฉลาดในการติดต่อกับคนประเภทเดียวกันมากกว่าบุตรของความสว่าง ‘ดังนั้น เราบอกท่านทั้งหลายว่า จงใช้เงินทองของโลกอธรรมนี้ เพื่อสร้างมิตรให้ตนเอง เพื่อว่าเมื่อเงินทองนั้นหมดสิ้นแล้ว ท่านจะได้รับการต้อนรับสู่ที่พำนักนิรันดร (ลด 16:8-9) พระเยซูทรงชมผู้จัดการทุจริตคนนี้ ชมที่เขาใช้ความคิดความอ่าน ไม่ได้ชมที่พฤติกรรมที่ไม่ดีของเขา ผู้จัดการคนนี้ใช้ความทุจริต เป็นเครื่องมือช่วยให้เขาได้รอดพ้นจากความยากลำบาก แต่ความรอดพ้นนี้เป็นเพียงความรอดพ้นชีวิตประจำวันในโลกเท่านั้น พระเยซูเจ้าแนะนำเราให้ใช้จิตารมณ์ที่สูงขึ้น ให้เราใช้ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้เพื่อให้ได้ชีวิตนิรันดร “พระเจ้า ทรงยกคนยากจนขึ้นมาจากฝุ่นดิน ทรงยกคนขัดสนขึ้นมาจากกองขยะ เพื่อให้เขานั่งร่วมกับบรรดาเจ้านาย กับเจ้านายแห่งประชากรของพระองค์ (สุด 113:7-8) […]
“พระเมตตาของพระ มาถึงเราก่อน ก่อนที่เราจะรู้ตัวว่าผิด ก่อนที่เราจะกลับใจเสียอีก.” “ลูกคนเล็กกลับไปหาพ่อ ขณะที่เขายังอยู่ไกล พ่อมองเห็นเขา รู้สึกสงสาร จึงวิ่งไปสวมกอดและจูบเขา” (ลก 15:20) นี่แหละ คือหัวใจของพระบิดาแท้จริง ทรงรู้สึกรัก, รู้สึกสงสาร และเป็นผู้เริ่มก่อน เป็นผู้เริ่มคนแรกเสมอที่จะมอบความรักและความเมตตา อีกทั้งการให้อภัยให้กับเราทุกคน สิ่งแรกที่พระบิดามองมาในชีวิตของเรามิใช่ความดีหรือความเลวร้ายที่เราได้เคยทำมา แต่พระองค์มองดูตัวเรา มองเราที่เป็นลูกของพระองค์เป็นเรื่องแรก ชาวฟาริสีและธรรมาจารย์ต่างบ่นว่า “คนนี้ต้อนรับคนบาปและกินอาหารร่วมกับเขา” พระองค์จึงตรัสอุปมาเรื่องนี้ให้เขาฟัง “ท่านใดที่มีแกะหนึ่งร้อยตัว ตัวหนึ่งหายไป จะไม่ละแกะเก้าสิบเก้าตัวไว้ในถิ่นทุรกันดาร ออกไปตามหาแกะที่หายไปจนพบหรือ เมื่อพบแล้ว เขาจะยกมันใส่บ่าด้วยความยินดี กลับบ้าน เรียกมิตรสหายและเพื่อนบ้านมา พูดว่า ‘จงร่วมยินดีกับฉันเถิด ฉันพบแกะตัวที่หายไปนั้นแล้ว’ เราบอกท่านทั้งหลายว่าในสวรรค์จะมีความยินดีเช่นนี้เพราะคนบาปคนหนึ่งกลับใจมากกว่าความยินดีเพราะคนชอบธรรมเก้าสิบเก้าคนที่ไม่ต้องการกลับใจ” (ลก 15:2-7) พระเยซูเจ้าเชื้อเชิญเราทุกคนให้มองกันและกัน มองเพื่อนพี่น้องของเรา แบบเดียวกับที่พระบิดาทรงมองเรา แบบเดียวกับที่พ่อในเรื่องเปรียบเทียบได้มองดูลูกชายคนเล็กที่ทำผิดพลาดและน่านักน่าจะโดนตีสอนหลายหลายทีเลยทีเดียว “แม้ว่าก่อนหน้านั้นข้าพเจ้าเคยพูดดูหมิ่นพระเจ้า เบียดเบียนและทำทารุณ แต่ข้าพเจ้าก็ได้รับพระเมตตากรุณาจากพระองค์ เพราะข้าพเจ้าทำไปโดยความไม่รู้ขณะที่ยังไม่มีความเชื่อ” (1ทธ 1:13) ก่อนที่เราจะรู้ตัวว่าได้ทำผิดพลาดไป พระบิดา…ความรักห่วงใย พระเมตตารักของพระองค์ […]
“เหตุผลที่ฉันรักและเลือกหนทางพระ มากกว่าน้ำใจตน” ประชาชนจำนวนมากกำลังเดินไปกับพระเยซูเจ้า พระองค์ทรงหันพระพักตร์มาตรัสกับเขาทั้งหลายว่า “ถ้าผู้ใดติดตามเราโดยไม่รักเรามากกว่าบิดามารดา ภรรยา บุตร พี่น้องชายหญิง และแม้กระทั่งชีวิตของตนเอง ผู้นั้นเป็นศิษย์ของเราไม่ได้ ผู้ใดไม่แบกกางเขนของตนและติดตามเรา ผู้นั้นเป็นศิษย์ของเราไม่ได้” (ลก14:25-27) คำที่น่าสนใจในพระวรสารสัปดาห์นี้ “ติดตามพระเยซูเจ้า รักพระองค์มากกว่าสิ่งอื่นใด” ไม่ได้หมายความว่า “พระห้ามเรารักสิ่งใดใดในโลกเลย” แต่พระเน้นย้ำให้เราเอาใจใส่ “น้ำพระทัยพระองค์” เราจำเป็นต้องให้ “พระเป็นอันดับแรกในทุกสิ่งในชีวิตเรา” การ “ให้พระเป็นอันดับแรกในชีวิต” ย่อมต้องผ่านการ “เขี่ยชีวิตตนเอง ตัดสละน้ำใจตนเอง” เป็นเรื่องธรรมดา แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายง่ายเลยที่เราจะฝ่าด่านนี้ไปได้ เพราะเราก็ย่อมต้องรักตนเองสนใจน้ำใจตนเอง และความยากมากมากในการ “เขี่ยชีวิตตนเอง ตัดสละน้ำใจตนเอง” ด้วยความยากลำบากนี้ ก็นับเป็นเรื่องเดียวกันกับพระวาจาของพระเยซูเจ้า ในเรื่อง “ตัดสละน้ำใจตนเอง แบกกางเขนของตนและติดตามเรา (พระเยซู)” “มนุษย์ ผู้ใดเล่าจะล่วงรู้พระประสงค์ของพระเจ้าได้ ถ้าพระองค์ไม่ประทานพระปรีชาญาณให้เขาถ้าพระองค์ไม่ทรงส่งพระจิตศักดิ์สิทธิ์ลงมาจากเบื้องบน วิถีทางของชาวโลกถูกดัดให้ตรงเช่นนี้ มนุษย์ได้รับการสั่งสอนให้รู้ถึงสิ่งที่พอพระทัย เขาได้รับความรอดพ้นก็อาศัยพระปรีชาญาณนี้เอง” (ปชญ 9:17-18) คำแนะนำของผู้รู้ ผู้มีประสบการณ์มากกว่าเรานัก ในหนังสือปรีชาญาณ มีคุณค่ากับชีวิตของเรามาก ประสบการณ์ของพวกท่านเตือนสอนเราว่า […]
